(…) Nagle obecność Boża zalała duszę moją i usłyszałam te słowa: córko Moja, pragnę, aby serce twoje było ukształtowane na wzór miłosiernego Serca Mojego. Miłosierdziem Moim musisz być przesiąknięta cała. (…) (Dz 167-168) – fragment z Dzienniczka św. s. Faustyny.
Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa zapoczątkowały objawienia, których doświadczyła św. Małgorzata Maria Alacoque, żyjąca w XVII wieku. W ostatnim z nich w czerwcu 1675 roku Pan Jezus prosił, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był świętem poświęconym czci Jego Serca.
„Żądam, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto na uczczenie mojego Serca i na wynagrodzenie mi przez Komunię świętą i inne praktyki pobożne za zniewagi, jakich doznaję, gdy w czasie oktawy jestem wystawiony na ołtarzach. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób Sercu memu oddadzą cześć lub przyczynią się do jej rozszerzenia”.
Nabożeństwo czerwcowe powstało w klasztorze sióstr wizytek w Marsylii i na początku było odmawiane, aby Jezus uchronił miasto przed zarazą w 1720 roku. Do istniejących 27 wezwań dodano 6 kolejnych, aby w ten sposób upamiętnić wszystkie lata ziemskiego życia Jezusa. Pierwsze siedem odnoszą się do relacji Syna Bożego z Ojcem i Duchem Świętym, kolejne dziewięć opowiada o przymiotach Boskiego Serca, a trzecia grupa wezwań dotyczy zasług względem ludzkości. W Polsce nabożeństwo czerwcowe po raz pierwszy zostało odprawione 1 czerwca 1857 w kościele Sióstr Wizytek w Lublinie. Dwa lata później papież Pius IX polecił sprawować to nabożeństwo w całej ówczesnej Polsce będącej pod zaborami, a w roku 1873 zatwierdził nabożeństwo czerwcowe jako oficjalną modlitwę dla całego Kościoła. Od tego czasu czerwiec poświęcony jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.