Jarosław – ul. Lisińskiego

Ksiądz kanonik Mieczysław Lisiński pracując, jako katecheta w Jarosławiu, zauważył potrzebę otwarcia placówki, która sprawowałaby funkcje opiekuńcze nad dziećmi osieroconymi. Po zakończeniu I wojny i odzyskaniu niepodległości przez Polskę, ks. M. Lisiński rozpoczął realizowanie pragnienia, jakie nosił w sercu. Przy współpracy z Książęco–Biskupim Komitetem nabył od p. Jadwigi Dzierżyńskiej piętrowy dom z niewielkim ogrodem i zabudowaniami gospodarczymi przy ul. Weissa 11 (obecnie ul. Ks. Lisińskiego). Przystąpiono do organizacji domu i przygotowania go na przyjęcie pokrzywdzonym przez los dzieci. Ksiądz kanonik pragnąc stworzyć atmosferę domową, poczynił starania, aby osieroconymi dziećmi zajęły się Siostry Służebniczki ze Starej Wsi, które objęły wskazane obowiązki w 1919 r. W ciągu miesiąca było już 25 dzieci. Na początku zakład otrzymywał żywność z Chłopic od p. Lisowieckiej, a także okoliczne ochronki dzieliły się tym, co miały. Pierwsze wyposażenie domu uzyskano ze zlikwidowanego domu zgromadzenia w Ożańsku, a łóżka dla dzieci ofiarowała miejscowa jednostka wojskowa. Siostry starały się zapewnić dzieciom pomieszczenie, utrzymanie i wychowanie według zasad moralności chrześcijańskiej. Zakład dla Sierot prowadzony przez ks. Lisińskiego i siostry służebniczki, niejednokrotnie wspierany był różnymi ofiarami i datkami społeczeństwa jarosławskiego. Między innymi długoletni burmistrz Jarosławia, lekarz dr Adolf Dietzuis, który zm. w 1919 r. zapisał w testamencie swój dom z ogrodem przy ul. Grunwaldzkiej 20. Magistrat przekazał darowiznę dla potrzeb istniejącego Domu Sierot. Gdy była już możliwość zamieszkania w ofiarowanym budynku, przeniesiono tam 20 marca 1921 r. chłopców. W dotychczasowym domu pozostały dziewczynki. Teresa Żukowska, podarowała na początku marca 1923 r. Domowi Sierot Polskich przy ul. Weissa przylegający do niego parterowy budynek mieszkalny wraz z oficyną i niewielkim ogródkiem. W ofiarowanym budynku uruchomiono pracownię bieliźniarską i trykotarską, w której dziewczynki po ukończeniu szkoły podstawowej uczyły się zawodu. W pracowni wytwarzano też odzież, bieliznę i trykotaże na zamówienie ludności z miasta i okolicy. Po wybuchu II wojny światowej siostry zajęły się we współpracy z ks. Lisińskim organizacją kuchni dla uchodźców oraz więźniów przetrzymywanych na stadionie, a także dla żołnierzy polskich w Szpitalu Wojskowym. Zaopiekowały się grupą 26 dzieci, które zagubiły się w czasie przemarszu ludności cywilnej zza Sanu. Cały czas dom był otwarty na przyjęcie dzieci, min. przyjęto troje chorych dzieci osób aresztowanych przez Gestapo. Gdy działania wojenne dobiegały końca, Dom Sierot przestał być przytułkiem dla ofiar wojny, a na powrót stawał się Zakładem Wychowawczym. W 1954 r. Dom Dziecka przekształcony został w Zakład Specjalny dla dzieci z upośledzeniem umysłowym, które uczęszczały do szkoły specjalnej stopnia podstawowego. Od początku było ok. 40 dziewczynek. Siostry podjęły się tego trudnego wezwania i dzięki ich staraniu dziewczynki podciągały się w rozwoju i były dobrze przygotowane do samodzielnego radzenia sobie w życiu. W listopadzie w 2005 r. rozpoczęto remont i rozbudowę pomieszczeń, według standardów europejskich dla tego typu placówek oświatowo–wychowawczych. Budowa i modernizacja budynków odbywała się przede wszystkim z funduszów zgromadzenia przy wsparciu fundacji dobroczynnych z USA, Niemiec oraz innych krajów. W lutym 2008 r. został oddany do użytku ośrodka wychowawczego zmodernizowany budynek. W nowych pomieszczeniach siostry prowadziły Specjalny Ośrodek Wychowawczy nr 2 Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP dla dziewcząt, sprawując opiekę w ciągu roku szkolnego. Kilka dziewczynek mieszkało w ośrodku na stałe. Siostry otaczały je troską przygotowując do możliwie samodzielnego życia w przyszłości.

W 2017 r. dziewczynki przeszły do Ośrodka Wychowawczego nr 1 przy ul Grunwaldzkiej. Natomiast placówka została przekształcona w Regionalną Placówkę Opiekuńczo-Terapeutyczną Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP, w której siostry opiekują się ok. 20 wychowankami. Ponadto jedna siostra katechizuje w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Jarosławiu.