Jan Paweł II, dziś już święty, zmarł w Watykanie w wigilię niedzieli Bożego Miłosierdzia – 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37. Miał 84 lata. Jego pontyfikat trwał 26 lat 5 miesięcy i 16 dni. Był trzecim co do długości w historii papiestwa – po św. Piotrze i Piusie IX. Wywarł On szczególny wpływ na losy Kościoła i całego świata, między innymi przyczyniając się do upadku komunizmu. Nazwany był „Papieżem pielgrzymem”, gdyż odbył 104 podróże zagraniczne na wszystkich zamieszkanych kontynentach. Był to Papież przełomów, myśliciel i filozof, człowiek kultury i sztuki, poeta, aktor i miłośnik gór, władający wieloma językami oraz inspirator przemian na świecie. Podczas pielgrzymek zagranicznych i 142 podróży po Włoszech Jan Paweł II wygłosił ponad 3 tys. homilii i przemówień. W czasie swojego pontyfikatu opublikował 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji i 42 listy apostolskie.
Czy pamiętamy Jego słowa?
„Nie lękajcie się. Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”. (Inauguracja pontyfikatu, 1978 r.)
„Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. (Homilia, Warszawa 1979 r.)
„Człowieka (…) nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie”. (Homilia, Warszawa, 1979 r.)
„Krzyż znaczy: miłość nie zna granic – rozpocznij od tych, którzy są najbliżej ciebie i nie zapominaj o tych, którzy są najdalej”. (Nieszpory europejskie, Wiedeń, 1983 r.)
„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować”. (Spotkanie z młodzieżą, Gdańsk, 1987 r.)
„Stara Europa potrzebuje nowej ewangelizacji”. (Przemówienie w PE, Strasburg, 1988 r.)
„Być człowiekiem sumienia to znaczy wymagać od siebie, podnosić się z własnych upadków i ciągle na nowo się nawracać”. (Homilia, Skoczów, 1995 r.)
„Nie ma wolności bez solidarności! Dzisiaj wypada powiedzieć: nie ma solidarności bez miłości, więcej! Nie ma przyszłości człowieka i narodu”. (Homilia, Sopot, 1999 r.)
„Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy”. (Homilia, Łagiewniki, 2002 r.)
„Ewangelia (…) to proroctwo o człowieku. Poza Ewangelią człowiek pozostaje dramatycznym pytaniem bez odpowiedzi”. (Książka Pamięć i tożsamość, 2005 r.)
